Auteur Nico Venken werkt in zijn “Praktijk de Lijsterbes” met bachbloesemremedies en alchemistische spagyriek, zowel bij mens als dier.

Over beide onderwerpen schrijft hij en geeft hij voordrachten.

De illustraties zijn van Leen Christens. Gedreven door een grote passie voor illustreren, verdwaalt Leen in beelden en materialen. Ze leeft en ademt alles wat met boeken te maken heeft.

Het boek is ook te koop in een Engelse versie.

Have you met Dribble yet? No? Then listen - I’ll tell you!

Dribble is a funny little dog who lives on Farmer Frederic’s farm with all his friends. As you know, there’s always something happening on a farm - fun adventures, and yes, sometimes little mishaps too. Then the animals might feel a bit sad. But no worries - they can always rely on Miss Aurelia for help.

Will you look and read along?

In this read-aloud book for children aged 6 to 9, you’ll step into Dribble’s world and discover the gentle, healing touch of the Bach flower remedies.

The book invites you to connect in warm and meaningful ways - through playful tasks, creative activities, and moments of reflection.

Together, you and your child can explore feelings, share stories, and discover what truly lives in your child’s heart.

More than just a storybook, this is a gentle invitation to slow down, to listen, and to grow together - side by side - in joy, resilience, and inner balance.

Een stukje uit het boek

“Wauw, Kwispel, dat was wel heel erg dapper van je!” kraait Haan.

“Zag je hoe vervaarlijk die buizerd keek?” tokt Moeder Kip.

“Ik ben trots op je, je bent een echte held!” mekkert Geit.

“Kwispel de onverschrokkene. Kwispel de onbevreesde! Kwispel de heldhaftige!! Ja, Kwispel is de moedigste van heel het land!” piepen de kuikens.

“Hoera voor Kwispel, drie keer hoera voor onze redder Kwispel!”

kukelt Haan uitgelaten.

“Hoera! Hoera! Hoera!” roepen ze allemaal door elkaar.

Poes houdt zich een beetje afzijdig. Ze zegt niet veel. Ze vindt het maar niks dat de anderen Kwispel zo bejubelen, draait zich om en trippelt stilletjes weg. Vanop de vensterbank, een beetje verstopt achter de pot met geraniums, kijkt ze hooghartig naar wat er zich op het erf afspeelt.

“Pff, wat een aansteller. Kijk hem daar rond paraderen met zijn staart hoog in de lucht. En zie je Haan en Moeder Kip? Die doen haast alsof de koning op bezoek is, de pluimstrijkers. Wat Kwispel zonet deed? Ik kan dat veel beter. Weet je, mijn klauwen, die zijn vlijmscherp en als ik daarmee uithaal? Ik had die buizerd wel

aangepakt hoor en niet zo’n klein beetje! Bovendien, heb je mij al eens horen blazen? Daar krijg je het pas echt doodsbenauwd van. Die bruine rover zou wel twee keer nadenken alvorens hij nog verder had durven toeslaan,” snoeft Poes. Verwaand poetst ze haar pootjes en geeuwt verveeld.

“Wat bekokstoven die onderkruipers allemaal? Waarover hebben ze het nu weer? Jaja, ik weet het al, ze roddelen over mij. Omdat ik niet meedoe met al die lofprijzingen zeker? Bah, dat heimelijk gedoe, ik moet er niks meer van weten. Laat me maar genieten van de warme zon,” sist Poes venijnig. Je raadt het vast al: Poes is boos, boos en jaloers. Jaloers op Kwispel omdat die zoveel aandacht van zijn vriendjes krijgt.

Geit merkt als eerste dat Poes verdwenen is. Hij kijkt rond, stapt naar de vensterbank toe.

“Waarom zit jij hier zo in je eentje?” vraagt hij. Poes heeft helemaal geen zin om met Geit te praten.

“Wat scheelt er Poes?” dringt Geit nog eens aan. Hij krabt zich in zijn sik en schudt het hoofd.

“Komaan, wees niet zo stijfkoppig en vertel het me nu maar,” probeert hij nog een keer. Poes heeft het gehad met al die bemoeienissen. Ze is boos en valt venijnig uit naar Geit. Die kan maar op het nippertje wegspringen.

“Ik haat jullie, ik wil jullie nooit meer zien!” blaast Poes. Ze draait zich hooghartig om en stapt weg, haar staart stokstijf omhoog in de lucht.

OEI! Wat nu gedaan?

“Hoe moeten we dit oplossen? Ik kan het toch ook niet helpen dat ik die buizerd heb verjaagd?” keft Kwispel. “Daar gaat het nu niet om, onze eerste zorg is dat Poes terug vriendjes met ons wordt,” tokt Moeder Kip.

“Zal ik een liedje voor haar kraaien of een gedicht voorlezen?” vraagt Haan.

“Met haar praten heeft echt geen zin, zag je hoe kwaad ze was?” verwittigt Geit. Het is een geblaf, gekraai, gekakel en gemekker van jewelste. In al dat gekrakeel merken de vriendjes niet dat Boer Bas uit de schuur komt aanlopen. Zo te zien is hij niet al te best gezind…

“Nou, jongens, lukt het hier zo’n beetje? Alstublieft zeg, wat een kabaal! De koeien zijn helemaal van hun melk. Houd daar ONMIDDELLIJK mee op! Wat is eigenlijk het probleem?”

Allemaal tegelijk willen ze Boer Bas vertellen wat er gebeurd is. De buizerd, Kwispel, Poes, klauwen, weglopen, boos, uitvallen… Boer Bas kan er geen touw aan vastknopen.

An excerpt from the book

“Wow, Dribble, that was so brave of you!” crows Robert.

“Did you see how fierce that buzzard looked?” clucks Mother Hen.

“I’m proud of you-you’re a real hero!” bleats Grumpybuck. “Dribble the fearless! Dribble the brave! Dribble the hero! Dribble is the bravest in the land!” chirp the chicks.  “Hooray for Dribble-three cheers for our rescuer!” shouts Robert, overjoyed. “Hooray! Hooray! Hooray!” everyone calls out together.

Campanula, however, stays on the side lines. She doesn’t say much. She loathes all the cheering and quietly turns away, slipping off. From the windowsill, behind the pot of geraniums, she watches the commotion in the yard with a haughty expression.

“Pfft. What a show-off. Look at him strutting around with his tail in the air. And Robert and Mother Hen, bowing and scraping as if the king himself has come to visit. What Dribble just did? I can do it much better. My claws are razor sharp. If I swiped with them, that buzzard wouldn’t dare come back! And have you ever heard me hiss? That’s enough to terrify anyone. That brown thief would have thought twice before attacking again,” she boasts. Proudly, she washes her paws and yawns.

“What are those flatterers whispering about now? Talking about me, I bet. Just because I’m not joining in with all their silly cheering? Ugh. Let them be. I’d rather enjoy the warm sun,” Campanula hisses bitterly. You can probably guess already: Campanula was angry. Angry and jealous. Jealous because Dribble was getting so much attention.

Grumpybuck is the first to notice that Campanula is gone.

He looks around, walks over to the windowsill. “Why are you sitting here all alone?” he asks. Campanula doesn’t want to talk to Grumpybuck at all.

“What’s wrong, Campanula?” he tries again. He scratches his goatee and shakes his head.

“Come on, don’t be so stubborn. Just tell me,” he coaxes. Campanula has had enough of all this meddling. She is furious and lashes out at Grumpybuck. He barely manages to jump out of the way.

“I hate you all! I never want to see you again!” she hisses. She turns, her tail held stiff and high, and stalks away.

“Oh no! What do we do now?”  “How can we fix this? It’s not my fault I chased that buzzard away,” barks Dribble.

“That’s not the point,” clucks Mother Hen. “Our first concern is to be friends with Campanula again.”

“Shall I sing her a song? Or recite a poem?” asks Robert. “Talking to her won’t work. Didn’t you see how mad she was?” warns Grumpybuck. Everyone starts shouting at once, barking, crowing, clucking, bleating. In all that noise, they didn’t notice Farmer Frederic coming out of the barn. He doesn’t look very pleased.

“Well, everyone, what’s going on here? Such a racket! The cows are all upset. Stop it right now! What is the problem?”

All at once, they try to tell him about the buzzard, Dribble, Campanula the Cat, claws, jealousy, storming off… Farmer Frederic can’t make heads or tails of it.